شیوا- سلولی غریب

ای مرد تنها
دیروز به خانه ی زندگی زمینی ات سر زدم. پشت میله های اتاقت ایستادم. دیوارهایش با تمام اتاق های دیگر این خانه فرق داشت. کاش می توانستم بخوانم که چه نوشته بودی. تو را تجسم کردم. ذغال در دست، آرام و بی صدا می نوشتی.
صدای کشیده شدن ذغال سیاه تو بر دیوار کهنه
صوت قرآن سلول کناری
صدای قدم های محکم زندانبان
و صدای زنجیر و قفل
صداهایی که انگار تا بی نهایت همراه هستند. صداهای آشنا برای تو و غریب برای من.

نمی دانم به کدامین گناه این اتاق را تصاحب کردی؟ نمی دانم چند سال از عمرت را اینجا گذراندی؟ نمی دانم آخرین نفس های زندگی ات از هوای همین اتاق بود یا نه؟ مهم نیست پاسخ این سوال ها چه هستند. هرچه بر تو گذشته بود آن چنان غمناک است که سایه ی حزنت همچنان بر زمین اتاقت سنگینی می کند…

خرداد ۱۳۹۴- باغ موزه زندان قصر

پی نوشت: این عکس یکی از سلول های زندان قصره. جای عجیبی بود. جایی که روزی مکان خشم و غم و ترس بعضی از آدم ها بود حالا شده تفرجگاه مردم تهران!